Film: True Mothers
“Evlat edinme” terimi bu olaya tek bir yönden bakılmasına sebep oluyor çoğunlukla. Terimin merkezinde evlat edinen aileler var. Konu hep onların etrafında dönüyor. Bir evlada gönül açmak, kucak açmak çok heyecan verici elbette. Ama bu heyecanın etkisiyle yavrusunun biyolojik ailesi için “Vicdansızlar! Doğurup doğurup atıyorlar!” diye öfkeyle konuşan anneler biliyorum. Oysa çocuk ve biyolojik aile de evlat edinme vakasından belki en az evlat edinen aile kadar etkileniyor. Haydi, çocuğun da evlat edinilmekten etkilendiği biraz biliniyor diyelim. En karanlıkta kalan alan biyolojik ailenin alanı. Türkiye’de kurum aracılığıyla gerçekleşen evlat edinme/edindirme işlemleri sırasında iki aile görüştürülmüyor, hatta birbirleri hakkında bilgi sahibi de olmuyorlar (çocukla ilgili özel durumlar müstesna). Bu yüzden bizler için…
Kalbimin şarkısı
(Bu yazıyı günlüğümde buldum, okuyunca o zamanlara gittim…) Günler dolu dolu geçiyor. Enes… Kalbimin şarkısı, sesi, neşesi oldu. Güzel bir lütuf oldu, bana süt izni verdiler. Öğleden sonra evdeyim yani. İşten eve koşarak gidiyorum. Annem ablama gidince karşı komşumuz Selma abla bakmaya başladı Enes’e öğlene kadar. Esas mesaim Enes’le eve girince başlıyor. Onu yatağımıza koyuyorum. Konuşa söyleşe temizleniyorum. Ben etrafta dönüp durdukça o da konuşuyor, gülüyor. Ben de ona laf veriyorum, şarkı söylüyorum. Sonra oturma odasına gidiyoruz. Onu zıpzıpa koyuyorum. Bayılıyor orda zıplamaya, yaylanmaya, sallanmaya. O sırada ben de onun öğle öğününü hazırlıyorum, çorba yemek her neyse… Hala dik oturamadığı için pusette yediriyorum türlü maymunluklarla. Sonra keyfine göre ya biraz…
