En aydınlık gece

Oğlumuzla ilk gecemiz Kadir gecesi diye bilinen geceydi. Evimize rahmet yağıyordu sanki, kalplerimiz öyle ferah, öyle sevinçli… Kadrini bilelim birbirimizin diye dua ettik.

Evvelki geceden beri heyecanlıydık zaten, bir de sabahtan beri oğlumuzun heyecanı, üstüne misafirler, iftar telaşesi, telefonlar, konuşmalar, ağlaşmalar filan derken çok yorulmuştuk. Henüz huyunu suyunu öğrenmek için fırsatımız olmamıştı ama nurdan aydın, baldan tatlı oğlumuz belli ki sakin tabiatlı bir çocuktu. Çok fazla yeni insan görmüş, belki şaşırmış, ama kesinlikle o da yorulmuştu. 19:30 civarı uyudu yavrucak.

22:00’ye doğru nihayet başbaşa kaldık. Oğlumuz, enis-i kalbimiz Enes’imiz mışıl mışıl uyuyordu ama biz henüz yarım günlük bile olmayan anne babalığımızın heyecanıyla hiç uyuyamayacak gibiydik. Onu seyrediyor, uyandırmaktan korkuyor, uyanmasını istiyor, ama kıyamıyor, okşuyor, kokluyorduk.

Birkaç cümle ile bu harikalı olayı sosyal medya hesaplarımdan ilan ettim. Şöyle yazmıştım:

Süt kuzum, ay oğlum kalbimizden doğup hanemize kondu. Hoş geldi, safa getirdi!

Birimiz “anne”, birimiz “baba” rolündeyiz artık. Ömrümüz boyunca bulunduğumuz pek çok rolden biri, en yenisi ve bilmem, belki de en zoru… Mahiyetine yakînimizin olmadığı bu vazifeyi üstlenirken Allah’tan yardım diliyoruz.

Sevgisi ve duasıyla bize destek olan, yavrumuza gönül açan tüm dostlara teşekkür ederiz.

Dakikalar içinde bu satırlara hem benim çevremden hem eşimin çevresinden onlarca güzel karşılık aldık. Kaç tanesi evlat edindiğimizi anlamıştır, bilemiyorum ama sevincimizin paylaşılması onu katladıkça katlıyordu. Gece yarısı bile heyecanına yenilen dostlardan tebrik telefonları aldık.

Biraz sakinleşince kurumdan bize verilen evrakları incelemeye oturduk. Geçici Bakım Sözleşmesini imzalarken de okumuştuk, bir kere daha okuduk. Hastane kayıtlarına; yapılan tetkik, test ve tahlillere baktık uzun uzun. Ay oğlumuzun bize gelene kadar neler yaşamış olduğunu anlamaya, elimizdeki bölük pörçük bilgileri kullanarak bilmediğimiz o hikâyeyi kendimizce oluşturmaya çalıştık.

Sonra dedik ki kendimize “Bu güzel oğlan güzel güzel uyuyor şimdi, ama bakalım gece nasıl geçecek, sabah nasıl olacak? Biz de uyusak iyi olacak hemen.”

Koyduk Neşe teyzenin beşiğini yatağımın yanına, melek oğlan da içinde… Hadi biz de yattık güya…

Nasıl uyunuyordu ki? Uyumak diye bir şey mi vardı ki bu dünyada? Uyumak nasıl bir şeydi?

Hani bilim kurgu filmlerinde rastgele bir yerde bir portal açılır da başka bir aleme geçit vardır içinde… O gece sanki oğlumun yattığı yerden bizim odamıza cennetten bir portal açılmıştı. Nefesi, teri, mırıltısı, elleri, kirpikleri, tül gibi göz kapakları… Nur! Uyumak ne mümkün, izle dur!

Benim destek ekibim de benimle bir nöbetteydi tabii 🙂 Sık sık rapor veriyordum ya da zaten istiyorlardı 🙂 Şunlar gibi:

[ 01:15:17] ben: Bu bebe hala uyuyor. Altı da öyle kaldı. Ta o siz varken bağladığım bez
[ 01:15:38] ben: Pişik mişik olursa ya?
[01:16:53] ablam: Değiştir madem şimdi
[01:17:00] ablam: Uyanırsa bir mama daha verirsin
[ 01:17:10] ablam: Çok ışık yakma
[01:17:32] ablam: Bişey içmediği için çok ıslak değildir muhtemelen ama
[01:18:24] ben: 240 cc sıvı aldı o bezden sonra
[01:18:41] ben: Herhalde bi şey yapmıştır
[01:51:44] Annem: Altını değiş de yatın gari
[01:53:16] ben: Değiştirdim
[01:53:37] ben: 60 ml de mama içti gene sızdı
[01:53:56] ben: Ben de uyumaya çalışıcam

Denedim gerçekten de… Ama o gece uyuyarak kaçırmak istemeyeceğim çok fazla güzellik vardı odamızda…