İnsan nisyanla maluldür, derler, hiç duydunuz mu? Unutur yani insan… Her şeyi unutabilir. Somut hatıralar hafızamızı canlı tutabilir, sanıyoruz. Ama her şeyi ömrü var: Doğan büyüyor, yaşayan ölüyor, yeniler eskiyor, diriler soluyor. En çok ve en çabuk da anılar soluyor. Bunun böyle oluşunun güzel bir tarafı da var elbette. Unutmak rahmettir, eğer bir acı unutulmuşsa. Anne olmadığım o uzun yılları unuttum ben en önce. Nasıl yaşıyormuşum öyle can kuşumsuz, sessiz sedasız bir evde? Şimdi Enes’in cıvıltısı nasıl da dolduruyor her odayı. Hesapsız şükür… Enes yokken de bu kadar büyük müydü kalbim, unuttum. Öyleydiyse onun boşluğunu neyle dolduruyormuşum, hatırlamıyorum. Hatırlamakta zorlandığım bir diğer şey de nasıl kavuştuğumuz, onu nasıl beklediğimiz, o…